SHIPMAN Strona Główna SHIPMAN
FORUM MODELARSTWA SZKUTNICZEGO

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  AlbumAlbum

Poprzedni temat :: Następny temat
Sławni piraci
Autor Wiadomość
Karrex
Admirał Wszechflot i Mórz


Posty: 5606
Skąd: Gdynia
  Wysłany: 2013-07-02, 11:33   Sławni piraci

PAUL (Paweł) BENEKE - gdański żeglarz i kaper
(ur. ? - zm. ok.1480 w Gdańsku)

Najsłynniejszy gdański kaper. Szczególnie wsławił się podczas wojny miast hanzeatyckich z Anglią. Jako kapitan statku kaperskiego dokonał wielu odważnych czynów ma morzu. Zdobył między innymi statek, na którym pojmał ówczesnego lorda majora Londynu, Thomasa Krigecka.


    Peter von Danczk


Od 1473 dowodził największym okrętem kaperskim Hanzy, karaką "Peter von Danczk" (pol. Piotr z Gdańska – XV-wieczny gdański statek - karaka, błędnie nazywana "wielką karawelą". W literaturze niemieckiej nazywany jest "Peter von Danzig"). Największą sławę przyniosło mu zdobycie u wybrzeży Anglii płynącej z Brugii do Southampton florencko-burgundzkiej galery "San Matteo" 27 kwietnia 1473, na której zdobyto wielki łup wyceniony na około 48 000 guldenów, w tym obraz ołtarzowy Hansa Memlinga "Sąd Ostateczny", przekazany następnie przez współwłaściciela okrętu kaperskiego Reinholda Niederhoffa Kościołowi Mariackiemu w Gdańsku.



Obraz jest do dnia dzisiejszego najcenniejszym zabytkiem tego typu w Gdańsku (obecnie znajduje się w Muzeum Narodowym). Najnowsze badania nad obrazem wykazały, że Memling używał bardzo dużo barwnika lapis lazuli, droższego od złota w ówczesnych czasach.



"Peter von Danzig" ("Piotr z Gdańska") 1462 - 1472 rok
Statek przybył do Gdańska latem 1462 r. z ładunkiem soli. Wtedy nazywał się "Peter van Rossel" i pływał pod banderą francuską. Z powodu swego dużego zanurzenia nie mógł wpłynąć do portu nad Motławą. Zamierzano część soli wyładować na redzie, aby potem statek swobodnie wprowadzić, zacumować i rozładować do końca przy Wyspie Spichrzów. Nie zdołano jednak wykonać tego planu, bo w czasie postoju na redzie Gdańska rozpętała się burza - statek utracił grotmaszt i został częściowo spalony. Uszkodzony pozostał już w Gdańsku, odremontowano go dopiero dziewięć lat później. Przeszedł na własność miasta, gdyż jego francuski armator nie był w stanie spłacić długów, które zaciągnął na remont i utrzymanie statku.

W czasie wojny Hanzy z Anglią gdański szkutnik Hans Pale, remontując przejęty przez miasto statek, dostosował go do żeglugi kaperskiej. Stworzył między innymi pomieszczenia dla 400 osób załogi i uzbroił okręt w 18 katapult. Pierwszy rejs pod gdańską banderą okręt odbył pod dowództwem gdańskiego rajcy Bernta Pawesta. W 1472 r. dowództwo statku jako kapitan ("schiffer") objął obdarzony przydomkiem "harten seevogels" (czyli "twardy ptak morski") Pawel Beneke. Był on wtedy już znanym i budzącym postrach w Europie korsarzem. Stał się sławny, gdy żeglując w 1471 r. razem z Martenenem Bargewikiem z Gdańska, u ujścia Tamizy zdobył statek "John from Newcastle", a kilka dni później już sam z załogą swej barzy (typ statku) zdobył dla Gdańska "Madleen de'Dieppe" i "Łabędzia z Caen". Szczególnie ta druga zdobycz okryła kapitana Beneke sławą, bowiem na pokładzie statku przebywał ówczesny lord major Londynu, Thomas Krigeck. Taka rekomendacja spowodowała, że Rada Miasta w 1472 r. bez wahania wystawiła Pawlowi Beneke, kapitanowi i współwłaścicielowi "Piotra z Gdańska", list kaperski.
Spektakularnym sukcesem załogi "Piotra z Gdańska", dowodzonej już przez kapitana Beneke, było zdobycie u wybrzeży Flandrii angielskiego statku "Święty Tomasz". Wraz ze statkiem, którego ładunek wyceniano na 60 000 funtów, kaprowie gdańscy zdobyli zamówiony przez Medyceuszy dla jednego z kościołów Florencji niezwykły obraz - "Sąd Ostateczny".

Podstawowe dane dotyczące tego statku pochodzą z zapisków XV-wiecznego gdańskiego kronikarza, Caspara Weinreicha, zachowanych listów Bernta Pawesta i dokumentu zastawnego z 19 maja 1464 r. Na takiej podstawie profesor Lineau ustalił długość statku na 52,2 m, zanurzenie z kilem: 5,33 m, szerokość 12 metrów, ładowność: 800 ton, a całkowitą powierzchnię żagli: 757 m2.

Z zasobów
http://www.polskieokrety....%20-%201472.htm
_________________
Pozdrawiam
Karol



 
 
REKLAMA

Posty: 5606
  Wysłany: 2013-07-16, 21:22   Bracia Witalijscy / Likedeelers

 
 
Karrex
Admirał Wszechflot i Mórz


Posty: 5606
Skąd: Gdynia
Wysłany: 2013-07-16, 21:22   Bracia Witalijscy / Likedeelers

Bracia Witalijscy (sami siebie nazywali Likedeelers) – piraci działający na Morzu Bałtyckim na przełomie XIV i XV wieku. Początkowo prowadzili jedynie działalność kaperską, działając w służbie europejskich władców (rejon Bałtyku). Z czasem zrezygnowali z tzw. listów kaperskich i zaczęli prowadzić regularną działalność piracką, stając się postrachem Morza Bałtyckiego.

Likedeelers oznaczało dzielących po równo, dlatego też w XIV i XV wieku w rybackich wioskach, które udzielały im schronienia, Witalianie mieli sławę "dobrych rozbójników" podobną do tej Robin Hooda czy Janosika.

W 1389 zostali wynajęci przez Albrechta Meklemburskiego. Mieli za zadanie dostarczać do obleganego przez Duńczyków Sztokholmu żywność (wiktuały) stąd ich nazwa: szw. fetaliebröder, vitaliebröder, niem. Vitalienbrüder, ang. Victual Brothers (lub Brotherhood), Vitalians.
Bracia zaczęli rosnąć w siłę. W 1393 po raz pierwszy splądrowali Bergen, a w 1394 zdobyli Malmö. Napadali także na Turku (Abo), Wyborg (Viipuri), Faxeholm, Styresholm i Korsholm oraz okupowali tereny we Fryzji i Szlezwiku.
W ramach kontrataku przeciwko królowej duńskiej Małgorzacie zajęli w 1394 roku wyspę Gotlandię i jej główne miasto Visby, które stało się ich główną siedzibą.

Wraz ze wzrostem swojej potęgi oraz coraz odważniejszymi poczynaniami stali się głównym przeciwnikiem floty handlowej Ligi Hanzeatyckiej. Ich działania doprowadziły do znacznego wzrostu cen i ogromnego spadku obrotu towarami. Wymiana handlowa na Bałtyku niemal zamarła.
W sprawie pomocy w rozprawie z Witalianami królowa Małgorzata zwracała się nawet do angielskiego króla Ryszarda II.

W 1398 roku, w rok po zawarciu unii w Kalmarze, w końcowej fazie walk Małgorzaty o Szwecję, gdy popierający swego uwięzionego władcę Meklemburczycy udostępniali swoje porty korsarzom, Krzyżacy dowodzeni przez Konrada von Jungingena pod pretekstem działań policyjno-porządkowych zajęli Gotlandię i przepędzili Braci Witalijskich.

Ogromna flota - 84 okręty, mieszcząca 4000 wojska, w tym 50 braci zakonnych, wypłynęła w morze 17 marca 1398. Flota dotarła na Gotlandię po 4 dniach i wylądowała w pobliżu pirackiego zamku Västergarn. Atak wojsk zakonnych był zupełnym zaskoczeniem. Skapitulowały zamki Västergarn, Varvsholm-Landeskrone i Slite, a flota weszła do portu Visby w czasie gdy nastąpił atak na mury obronne z lądu. Piraci skapitulowali 5 kwietnia. W latach 1403-1404 Zakon bronił Gotlandii w wojnie przeciw Szwecji i Danii.


Oznaczało to właściwie kres tej organizacji na Bałtyku. Część piratów schroniła się w północnej Szwecji (Norrlandia), część udała się do zachodniej Finlandii oraz na wyspy Ertholmene w pobliżu Bornholmu. Główna grupa pożeglowała przez cieśninę Kattegat i opływając północny cypel Danii, schroniła się na wybrzeżu wschodniofryzyjskim w okolicach zatoki Schlei. Przywódcami Braci byli wówczas Godeke Michels i Klaus Störtebeker. Byli doświadczonymi żeglarzami i wcześniej napadali statki w Zatoce Helgolandzkiej i u wybrzeży Holandii.

Tym razem Hanza postanowiła przejąć inicjatywę i rozprawić się ostatecznie z piratami. Najpierw rozprawiono się z Fryzyjczykami, którzy udostępnili Braciom Witalijskim kwatery na zimę. W 1400 roku tzw. "kogi pokoju" przeczesały fryzyjskie zatoki i zabito 80 piratów. Kolejnych 25 zostało wydanych wojskom Hanzy i zostali oni straceni na rynku w Emden. Był to dopiero początek rozprawy z Bractwem, bo liczba piratów oceniana była nawet na 1500 ludzi.



W zimie 1401 roku nastąpiło kolejne uderzenie. Hanzeatycki Hamburg, w osobach rajców miejskich Hermanna Lange i Nikolausa Schocke, przygotował w tym celu statek "Łaciata Krowa" (Bunte Kuh), który został okrętem flagowym flotylli wojennej zamaskowanej jako handlowa. Zasadzka, przygotowana w pobliżu wyspy Helgoland i dowodzona przez kapitana Simona van Utrecht, udała się – do niewoli dostało się 70 piratów, a 40 zginęło w walce. Wśród ujętych był także jeden z przywódców, Klaus Störtebeker. Po procesie zostali straceni na położonej na Łabie koło Hamburga wyspie Grasbrook poprzez ścięcie mieczem. Ich głowy zostały przybite do pali i umieszczone wzdłuż rzeki.

Przywódca pozostałych na wolności piratów, Godeke Michels, został ujęty latem 1402 roku i postąpiono z nim tak jak z ujętymi wcześniej piratami. Nie był to jednak koniec Braci Witalijskich. W 1429 splądrowali i spalili Bergen w Norwegii. Ścigano ich i zwalczano na Morzu Północnym aż do 1488 roku. Byli już wtedy na wpół legendarną organizacją piracką.
    Ciekawostki

    • Ujęcie Klausa Störtebekera było dla Hanzy na tyle istotnym wydarzeniem, że imieniem kapitana Simona van Utrecht nazywano później mosty i ulice w miastach Ligi.

    • W 1396 roku flota JKM Małgorzaty wypłynęła z Kalmaru obierając kurs na Visby, by tam wreszcie przyłapać piratów. Duńczycy nie dostrzegli jednak u celu ani jednej żywej duszy, więc zawrócili do domu. Wtedy jednak wykryto na horyzoncie żagle licznych jednostek, trzymających kurs na Visby. Byli to Hanzeaci pod wodzą Gdańszczan (sojusznicy Danii). Doszło do bitwy między obiema flotami, wysłanymi w morze w jednym i tym samym celu. Pierwsi spostrzegli się Duńczycy, lecz Hanzeaci (wietrząc podstęp) walczyli dalej. Po bitwie wyrzucono za burty statków prawie osiemdziesięciu Duńczyków. Gdy zwycięscy Hanzeaci w glorii chwały zawinęli do Visby okazało się, że odniesione zwycięstwo było w istocie tragiczną pomyłką. Wówczas Lubeczanie, którzy ociągali się w walce z Duńczykami, obrócili swój gniew przeciw Gdańszczanom. Na ulicach spokojnego dotąd miasta doszło do drugiej już tego dnia bitwy między sojusznikami. Zdziwienie powracających do swego portu Braci Witalijskich nie miało granic, gdy na miejscu okazało się, że właśnie korespondencyjnie wygrali wielką bitwę z siłami duńsko-hanzeatyckimi.
_________________
Pozdrawiam
Karol



 
 
Karrex
Admirał Wszechflot i Mórz


Posty: 5606
Skąd: Gdynia
Wysłany: 2013-08-10, 22:30   Klaus Störtebeker

Klaus Störtebeker (ur. 1360 - zm. 20 października 1401 w Hamburgu) dowodził tak zwanymi Likedeelers (Równodzielący) i był najbardziej znanym piratem tego związku pirackiego znanego powszechnie jako Vitalienbrüder (tzw. bracia witalijscy).



Napadał najpierw za pozwoleniem i na życzenie króla szwedzkiego Albrechta Meklemburskiego na statki konkurencyjnej dla Albrechta Danii i Lubeki, ale później już także na statki kupieckie Hanzy na Bałtyku i Morzu Północnym. Schwytany po bitwie morskiej pod Helgoland, został ścięty wraz ze swoimi ludźmi w Hamburgu. Głowy ich powbijano na kołki i ustawiono dla odstraszenia innych piratów wzdłuż Łaby.

Jest kilka legend związanych ze Störtebekerem. Jedna z nich głosi, że ówczesny burmistrz Hamburga Kersten Miles zgodził się na prośbę Störtebekera, żeby ocalić życie w drodze łaski tym kompanom, koło których zdoła on jeszcze przejść już po ścięciu głowy. Legenda głosi, że udało mu się przejść koło jedenastu skazańców i przewrócił się dopiero wtedy, kiedy kat rzucił mu pod nogi pień z miejsca stracenia. (Inne źródła wspominają, że kat podstawił mu nogę).

Burmistrz nie dotrzymał jednak słowa i stracono wszystkich 73 piratów.

    Ciekawostki

    • W 2008 w hamburskiej dzielnicy HafenCity założono klub sportowy o nazwie Störtebeker Sportverein.
    • Czaszka Störtebekera, wystawiana w hamburskim muzeum od 1922 roku, została skradziona 9 stycznia 2010 roku, po czym w marcu 2011 roku odnaleziona przez policję.


Z zasobów Wikipedii
https://pl.wikipedia.org/wiki/Klaus_St%C3%B6rtebeker
_________________
Pozdrawiam
Karol



 
 
Karrex
Admirał Wszechflot i Mórz


Posty: 5606
Skąd: Gdynia
Wysłany: 2013-08-12, 21:45   Eryk Pomorski

Eryk Pomorski
(ur. przed 11 czerwca 1382 w Darłowie, zm. zap. 3 maja lub przed 16 czerwca 1459, tamże)



książę pomorski z dynastii Gryfitów.
:arrow: Król Norwegii (jako Eryk III) w latach 1389-1442,
:arrow: król Danii (jako Eryk VII) w latach 1396-1439 i
:arrow: król Szwecji (jako Eryk XIII) w latach 1396-1434/1435-1439,
książę słupski i stargardzki jako Eryk I w latach 1449-1459.
Syn księcia słupskiego Warcisława VII i Marii, córki Henryka III, księcia meklemburskiego, z linii meklembursko-zwierzyńskiej.



Eryk urodził się na zamku darłowskim, na chrzcie otrzymał imię bardzo popularne w dynastii Gryfitów – Bogislaw (Bogusław). Babką Eryka, matką Marii meklemburskiej była księżniczka duńska Ingeborga, córka króla Waldemara IV Atterdaga, ostatniego męskiego przedstawiciela dynastii Estridsenów na tronie duńskim. Siostrą Ingeborgi była Małgorzata I.

Po śmierci Waldemara IV Atterdaga na tron duński w wieku sześciu lat wstąpił Olaf II, syn króla Norwegii Haakona VI z dynastii Folkunga i Małgorzaty I, młodszej córki Waldemara IV. Regencję za małoletniego Olafa sprawowała Małgorzata, która po śmierci swego męża (1380) przejęła rządy regencyjne także w Norwegii. Olaf II zmarł przedwcześnie w 1387, w wieku 17 lat.

W 1389 Małgorzata wsparła powstanie szwedzkiego rycerstwa przeciwko władzy tamtejszego króla Albrechta pochodzącego z niemieckiej dynastii meklemburskiej. W tym samym roku Małgorzata adoptowała Eryka, który został uznany za króla Norwegii, a następnie w 1396 doprowadziła do jego wyboru na króla Danii (po 6 stycznia) i Szwecji (11 czerwca i ponownie w lipcu na błoniach Mora pod Uppsalą). Eryk, w następstwie dalszych zabiegów Małgorzaty, został koronowany na władcę unii, rozumianej jako Królewskiej Wspólnoty Trzech Królestw (17 czerwca 1397). Jednocześnie przedstawiciele trzech królestw zawarli w Kalmarze w Szwecji, akt unii personalnej (tzw. unii kalmarskiej). Eryk, mimo wieku sprawnego, nie sprawował faktycznej władzy, którą nadal dzierżyła królowa Małgorzata I do 1412.


Koronacja Eryka na władcę krajów skandynawskich

Po objęciu samodzielnych rządów - Eryk rozpoczął staranie o odzyskanie Księstwa Szlezwickiego dla korony duńskiej, które jako lenno dzierżyli hrabiowie holsztyńscy. Mimo że parlament duński nakazał tamtejszym hrabiom zwrócić Szlezwik, co zatwierdził król Niemiec Zygmunt Luksemburski, Eryk po trwających do 1423 walkach (wspierany przez swych krewnych, książąt pomorskich Bogusława IX i Barnima VIII) musiał ostatecznie wycofać się z kilkukrotnie zajmowanego księstwa.

Eryk zreorganizował swoją kancelarię królewską, rozbudował Kopenhagę i inne miasta Danii, jednakże skupienie się tylko na sprawach duńskich wywołało niezadowolenie w królestwach Norwegii i Szwecji, gdzie król popadł w konflikt z tamtejszymi możnymi, tym bardziej, że stanowiska w tych dwóch krajach król obsadzał Duńczykami lub Niemcami z Pomorza. Dodatkowym źródłem konfliktu był charakter króla, był on bowiem człowiekiem porywczym, szorstkim w obejściu, ze skłonnościami do autorytaryzmu.

Podczas soboru w Konstancji doszło do zbliżenia duńsko-polskiego, a rok po zakończeniu soboru, w lipcu 1419 – Eryk zawarł formalny sojusz z Koroną Królestwa Polskiego, szukając przeciwwagi dla miast hanzeatyckich i zakonu krzyżackiego, największych rywali Danii w rejonie Morza Bałtyckiego, jednak do spodziewanego przez Eryka małżeństwa jego brata stryjecznego Bogusława IX z Jadwigą, córką Władysława II Jagiełły nie doszło.

W 1423 Eryk wraz z książętami pomorskimi zawarł sojusz z zakonem krzyżackim, na wypadek wojny z Koroną. W latach 1423-1425 Eryk udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej, wracając król zatrzymał się w Krakowie, gdzie z innymi władcami wziął udział w uroczystościach koronacyjnych czwartej żony króla Władysława Jagiełły – Zofii (Sonki).

Po powrocie do Danii król wszczął kolejną wojnę z Holsztynem i Hanzą, trwającą do ogłoszenia rozejmu w 1432. Wcześniej w 1429, by pokryć koszty wojny i osłabić Hanzę – Eryk nałożył cła na statki przepływające przez duńskie cieśniny Sundu, potem podwyższył podatki w swych królestwach, co razem z trwającą blokadą morską Hanzy, osłabiającą handel bałtycki, doprowadziło do znacznego pogorszenia sytuacji ekonomicznej krajów unii kalmarskiej, a w konsekwencji do niezadowolenia z rządów króla.

W Szwecji wybuchło powstanie pod wodzą Engelbrekta Engelbrektssona, ugoda z powstańcami doprowadziła do rewizji postanowień unii kalmarskiej, która odtąd miała być związkiem trzech suwerennych państw rządzonych przez własne rady na podstawie krajowego prawa. Eryk złamał postanowienia ugody, a gdy duńska rada wbrew królowi nie zgodziła się na uznanie księcia pomorskiego Bogusława IX (na którym ciążyła klątwa kościelna) następcą Eryka, to rada szwedzka powołała Karola Knutssona Bonde na regenta królestwa, a następnie wybuchło przeciwko królowi powstanie w Danii. W efekcie rady trzech królestw podjęły decyzje o detronizacji Eryka: w Danii i Szwecji (1439) oraz w Norwegii (1442). Rada Królestwa Danii zwróciła się o przyjęcie korony królewskiej do księcia Palatynatu Krzysztofa Bawarskiego z dynastii Wittelsbachów, będącego również potomkiem Waldemara IV Atterdaga (jego matka była siostrą Eryka).


Herb rodowy Gryfitów

Pokonany Eryk osiadł na Gotlandii, gdzie w Visby urządził swą siedzibę, skąd dokonywał łupieskich wypraw, napadając na statki kupieckie, najczęściej należące do Hanzy. Mimo prób uzyskania pomocy od zakonu krzyżackiego i księcia Bogusława IX, zdetronizowany Eryk nie podjął żadnych poważniejszych kroków by odzyskać utracone trony. Proponowano Erykowi oddanie Gotlandii w dożywocie, jednak tenże wzmógł akcje korsarskie na Bałtyku. Eryk usiłował sprzedać Gotlandię zakonowi krzyżackiemu, Danii lub Szwecji, ale po udanym kontrataku sił szwedzkich na wyspę opuścił Gotlandię w 1449 i objął władzę w Księstwie Słupskim, po zmarłym w 1446 – księciu Bogusławie IX, swym bracie stryjecznym, którego był najbliższym krewnym.

Po objęciu władzy w księstwie – Eryk pilnował jego spraw, łagodził spory między biskupem kamieńskim a miastami, szczególnie z Kołobrzegiem. Był jednocześnie pośrednikiem w rozstrzygnięciu konfliktu o spław rzeką Regą pomiędzy Gryficami a Trzebiatowem w 1449.

We współpracy z wdową po Bogusławie IX, księżną Marią (córką Siemowita IV ks. mazowieckiego) doprowadził do małżeństwa jedynej córki Bogusława IX – Zofii z księciem wołogoskim Erykiem II, swoim krewnym z dynastii Gryfitów, którego wyznaczył następcą w Księstwie Słupskim.



Władając księstwem, Eryk rezydował przede wszystkim w Darłowie, gdzie w tamtejszym zamku miał swą siedzibę i gdzie zmarł zapewne 3 maja lub przed 16 czerwca 1459. Król przed śmiercią przekazał księżniczce Zofii i Erykowi II skarb, składający się z kosztowności przywiezionych z Danii oraz zdobytych podczas korsarskich wypraw. Późniejsi królowie duńscy czynili wielkie starania o odzyskanie skarbu, który uważali za swoją własność. Co się stało ze skarbem, tego do dziś nie wiadomo. Obecnie król Eryk jest pochowany w kościele pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Darłowie, gdzie można zobaczyć jego grobowiec, wystawiony w XVIII wieku.

________________________
z zasobów Wikipedii
_________________
Pozdrawiam
Karol



 
 
Tryton
Kontradmirał
Moderator


Posty: 536
Skąd: 3city
Wysłany: 2013-12-11, 21:02   Mateusz Schulte

Mateusz Schulte kaper gdański
Kaper Polski, pierwszy u którego w patencie kaperskim wyraźnie pisano że działa on "z rozkazu Kazimierza króla Polski", wzmianka ta była pisana w patentach od 1460 roku.

Tego samego roku sznika którą dowodził została schwytana przez "okręty pokoju", zarzucono mu piractwo w związku z zatrzymaniem przez niego statku lubeckiego, doprowadzono okręt do Lubeki, gdzie kapitana oraz pozostałych członków załogi poddano torturom, by następnie publicznie ściąć im głowy toporem lub ich powiesić, traktując kaprów jak piratów.
_________________
Tryton




 
 
Tryton
Kontradmirał
Moderator


Posty: 536
Skąd: 3city
Wysłany: 2013-12-12, 22:11   Piri Reis

Piri Reis
Piri Ibn Hadżi Memmed
(tur. Pîrî Reis lub Muhyiddin Pîrî Bey) (ur. między 1465 a 1470, zm. 1553) – osmański admirał (Reis), geograf i kartograf.



Znany jest głównie z tego, że sporządził wiele dokładnych map. W 1525 roku ukończył dzieło swojego życia – Kitab-ı Bahriye („Księga mórz”), będące atlasem około 210 map, wraz z opisami, niejednokrotnie wierszowanymi, które pisał pod pseudonimem Piri. Prawdziwą sławę zyskał jednak w XX wieku, kiedy w Stambule odkryto fragment mapy świata, którą narysował w 1513 roku. Obecnie jest ona najstarszą turecką mapą świata z zaznaczonym Nowym Światem i jedną z najstarszych, na których go narysowano (najwcześniejsza jest mapa Juana de la Cosy z 1500 roku).

W 1528 roku narysował drugą mapę świata, której ocalały fragment przedstawia Grenlandię i Amerykę Północną wraz z Labradorem i Nową Fundlandią, Florydę, Kubę, Hispaniolę, Jamajkę oraz południową część Ameryki Środkowej. W notatkach zaznaczył, że stworzył ją na podstawie 20 innych map m.in. hiszpańskich, portugalskich, arabskich i greckich.

Przez wiele lat niewiele było wiadomo na temat tożsamości Piri Reisa, a jego imię znaczyło po prostu Admirał Piri. Jednak w oparciu o osmańskie archiwa ustalono, że naprawdę nazywał się Piri Ibn Hadżi Memmed i urodził się na półwyspie Gallipoli albo w europejskiej części imperium osmańskiego (dzisiejsza Wschodnia Tracja) lub też w Karaman w środkowej Anatolii[2]. Dokładna data jego narodzin również nie jest znana, ale przyjmuje się, że było to między 1465 a 1470 rokiem. Jego ojciec nazywał się Hadżi Memmed Piri. Honorowy, ale nieformalny tytuł Hadżi sugeruje, że obaj odbyli pielgrzymkę do Mekki w określonym czasie.

W 1481 roku jako młody chłopak poszedł w ślady swojego słynnego wujka, Kemala Reisa i zajął się korsarstwem. Razem z nim wziął udział w wielu bitwach morskich, które Imperium Osmańskie toczyło z Hiszpanią, Genuą i Wenecją. Kiedy Kemal zmarł w 1511 roku (jego statek rozbił się na Morzu Śródziemnym), Piri powrócił do Gallipoli, gdzie zaczął studiować nawigację i opracowywać swoją pierwszą mapę świata.

W latach 1516–1517 objął dowództwo nad kilkoma statkami wchodzącymi w skład osmańskiej floty biorącej udział w podboju Egiptu. Flotą dowodził Cafer Bey, który najpierw zajął Aleksandrię, a następnie popłynął Nilem do Kairu. Tam Piri sporządził mapę okolicznych terenów i zebrał szczegółowe informacje na ich temat. W 1522 roku uczestniczył w oblężeniu wyspy Rodos, która została zdobyta 22 grudnia 1522 roku.

W 1547 roku otrzymał stopień admirała (Reis) osmańskiej floty na Oceanie Indyjskim oraz objął dowództwo nad osmańską flotą w Egipcie, której dowództwo ulokowane było w Suezie. 26 lutego 1548 roku odbił Aden znajdujący się pod władaniem Portugalczyków, a w 1552 zdobył strategiczną wyspę Kish oraz Maskat, który Portugalia zajmowała od 1507 roku. Udało mu się również zająć wyspę Ormuz leżącą w wejścia do Zatoki Perskiej, półwysep Katarski oraz Bahrajn, dzięki czemu pozbawił Portugalczyków dogodnych baz na arabskim wybrzeżu.

W wieku ponad 80 lat powrócił do Egiptu. W 1553 roku został ścięty, kiedy odmówił wsparcia osmańskiemu gubernatorowi Basry, Kubadzie Paszy w kolejnej kampanii przeciwko Portugalczykom w północnej części Zatoki Perskiej.
_________________
Tryton




 
 
Tryton
Kontradmirał
Moderator


Posty: 536
Skąd: 3city
Wysłany: 2013-12-17, 23:50   Hajraddin Barbarossa

Barbarossa (admirał otomański)
ur. 1478, zm. 4 lipca 1546

Hajraddin Barbarossa (tur. Barbaros Hayrettin Paşa, Hızır Hayrettin Paşa lub Hızır Reis; arab. Chajr ad-Din; ur. 1478 w Midilli na Lesbos, zm. 4 lipca 1546 w Stambule) – admirał (Kapudan pasza, tur. Kaptanıderya) wojsk Imperium osmańskiego, turecki kaper, najsłynniejszy pirat jaki kiedykolwiek grasował na Morzu Śródziemnym.

__________
Hajraddin Barbarossa

Początki działalności

Urodził się jako Yakupoğlu Hızır (Hızır syn Yakupa), był najmłodszym z czterech braci trudniących się piractwem na Morzu Śródziemnym u wybrzeży Egiptu. W 1504 roku, po śmierci najstarszego z braci - Eliasza, który poległ w walce z Hiszpanami, Hızır wraz z bratem Arudżem opuścili Egipt i udali się na wyspę Dżerba, skąd, w porozumieniu z piratami berberyjskimi, rozpoczęli działania zbrojne przeciwko Hiszpanom i podjęli próbę opanowania Maghrebu na północno-zachodnim wybrzeżu Afryki. W 1512 roku przenieśli swoją główną bazę do Dżidżili. Atakując hiszpańskie posiadłości złupili kolejno: Milianę, Medeę, Ténes, a w roku 1517 Tlemçen.

W służbie sułtana


W 1518 roku zginął Arudż (Baba Oruç czyli "ojciec Arudż"). Hızır przejął przydomek po zmarłym bracie, a nadto przybrał tytuł Chajr ad-Din i zaoferował swoje usługi sułtanowi tureckiemu. Selim I Groźny nadał mu tytuł bejlerbeja (gubernatora) i wysłał do dalszej walki z Hiszpanami, udzielając mu zbrojnej pomocy. W 1519 roku Barbarossa zdobył Algier i poddał swojej zwierzchności większą część Maghrebu. W swoim państwie sprawował despotyczne rządy, jednak prowadzona przez niego polityka przyczyniła się do rozwoju gospodarczego Algieru. W latach 1521-1534 udało mu się przekształcić Algier w kwitnący ośrodek korsarski. Zbudował też potężną flotę, którą wykorzystywał w pirackich operacjach prowadzonych w interesie Turcji. W 1532 roku zaatakował Maltę. W tym też roku za swoje zasługi wojenne został mianowany kapudanem paszą (dowódcą floty tureckiej). W 1533 roku zdobył Koron i Patras, a w 1534 zajął Tunis. Jednak rok później flota cesarza Karola V dowodzona przez Andreę Dorię, zmusiła go do opuszczenia miasta.

Pełniąc funkcję naczelnego dowódcy floty tureckiej, Barbarossa uczynił z niej jedną z najpotężniejszych sił zbrojnych w ówczesnym świecie. W 1537 flota ta złupiła południowo-wschodnie wybrzeże Włoch. 25 sierpnia tego roku Barbarossa u boku sułtana Sulejmana wziął udział w oblężeniu Korfu, jednak 15 września został pokonany w starciu z Andreą Dorią i flotą wenecką. Porażka ta nie powstrzymała Barbarossy przed nowymi akcjami. Jego łupem padły miasta weneckie Napulia i Malvasia. Następnie zaatakował weneckie posiadłości na Morzu Egejskim. W latach 1537-1538 opanował Skiros, Patmos, Eginę, Ios i Paros. 27 września 1538 roku Andrea Doria zaatakował flotę Barbarossy w pobliżu Prevezy, jednak tym razem to on został pokonany.

Sojusz z Francją

W latach 1542-1544 Barbarossa powrócił do działań przeciwko Hiszpanii. Jego flota, współdziałająca niekiedy z flotą francuską dowodzona przez Franciszka d'Enghien, siała grozę w zachodnim rejonie basenu Morza Śródziemnego. Barbarossa najpierw zaatakował Katalonię, w 1543 roku zdobył i złupił Niceę. Następnie skierował swą flotę do Tulonu, skąd rozpoczął serię łupieżczych najazdów na północno-zachodnie wybrzeże Włoch. Po zawarciu przez króla Francji Franciszka I w Crépy 18 września 1544 układu pokojowego z Karolem V, Barbarossa stracił możliwość prowadzenia dalszych operacji z zachodniej części Morza Śródziemnego. Osiedlił się w Stambule, gdzie zmarł dwa lata później.
_______________________
z zasobów Wikipedii

Jeden z głównych bohaterów "Piratów z Karaibów" też nosił to nazwisko


kapitan Hector Barbarossa
_________________
Tryton




 
 
Tryton
Kontradmirał
Moderator


Posty: 536
Skąd: 3city
Wysłany: 2013-12-19, 22:26   FRANCIS DRAKE

FRANCIS DRAKE, (ur. ok. 1540 - zm. 28 stycznia 1596 )

Sir Francis Drake (hiszp. el Draque) – angielski korsarz, w latach 1577-1580 odbył wyprawę dookoła świata.



Francis Drake urodził się w Crowndale koło Tavistock w hrabstwie Devon. Data jego urodzin nie jest dokładnie znana, możliwe, że urodził się już w 1535, przyjmowany jest też 1540. Był najstarszym z dwunastu synów fanatycznego protestanta, który na początku lat pięćdziesiątych wieku XVI przeniósł się do Kentu. Tam jego liczna i uboga rodzina żyła w skrajnej nędzy na rozpadającym się, przeciekającym wraku statku. Statek ten był pierwszym domem, jaki Drake zapamiętał. W dwunastym roku życia został chłopcem okrętowym. Wykształcenie uzyskał dzięki pomocy dalekiego krewnego, magnata i znanego żeglarza sir Johna Hawkinsa, w którego wyprawach Drake brał udział we wczesnej młodości. W wieku 18 lat poprowadził po raz pierwszy samodzielnie statek, odbywając rejs z Anglii do Zatoki Biskajskiej. W roku 1567 dowodził statkiem Judith, który wraz z innymi jednostkami Hawkinsa dokonywał napadów na Hiszpanów koło wybrzeży Ameryki.

W II połowie XVI wieku, gdy Anglia w niewypowiedzianej wojnie na morzu walczyła o pokonanie monopolu Hiszpanii i Portugalii w handlu zamorskim i zdobyczach kolonialnych, Drake wsławił się złupieniem wielu miast Nowego Świata, oraz zdobyciem wielu statków portugalskich i hiszpańskich. Około 1563 Drake po raz pierwszy pożeglował na hiszpańskie wybrzeża Morza Karaibskiego, skąd wypływały hiszpańskie statki ze srebrem. Hiszpanie uważali go za zwykłego pirata, lecz dla Anglii był przede wszystkim wielkim żeglarzem i korsarzem. Bitwa stoczona z siłami hiszpańskimi podczas jego drugiej wyprawy, zaskarbiła mu sympatię królowej Elżbiety. Najbardziej znanym dokonaniem Drake'a z tego okresu było zdobycie hiszpańskiej karawany mułów, transportujących srebro z Panamy do Nombre de Dios, w marcu 1573 roku.

Drake był typem żeglarza-nawigatora, człowiekiem dbającym o precyzyjne wykonywanie map odkrytych lądów, był również piratem-gentlemanem – nie zabijał bez powodu, a jeńcom okazywał często wyszukaną gościnność.



W 1577, na polecenie królowej, Drake podjął wyprawę przeciw hiszpańskim posiadłościom na zachodnim wybrzeżu Ameryki, która przekształciła się następnie w pierwszą angielską wyprawę dookoła świata, drugą po wyprawie Magellana.

Drake wypłynął w grudniu 1577 z Plymouth w Anglii z ponad 150 ludźmi załogi i pięcioma statkami:

galeon Pelican przemianowany później na Golden Hind (150 ton, 18 armat), okręt flagowy dowodzony przez Drake'a
galeon Elizabeth (80 ton, 16 armat) dowodzony przez Johna Wintera
karawela Marigold (30 ton, 16 armat) dowodzona przez Johna Thomasa (niektóre źródła podają, że był to bark)
karaka Swan (50 ton, 5 armat) dowodzona przez Johna Chestera
pinka Christopher (15 ton, 1 armata) dowodzona przez Toma Moone'a

Po przepłynięciu Atlantyku, dwa statki musiały zostać porzucone na wschodnim wybrzeżu Ameryki Południowej. Trzy pozostałe przepłynęły Cieśniną Magellana na Pacyfik. Sztormy zniszczyły jeden statek i spowodowały konieczność zawrócenia drugiego. Drake popłynął dalej na północ, wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej na ostatnim statku "Golden Hind" (Złota Łania). Odebrał Hiszpanom wyłączność na obecność na Pacyfiku (do tej pory wozili złoto na nieuzbrojonych statkach), łupiąc wszystko po drodze, co tylko się dało, zdobywając hiszpańskie statki i atakując porty. Poszukując przejścia północnego na Atlantyk, dopłynął aż do obecnej granicy USA z Kanadą. Nie znajdując oczekiwanego połączenia, skierował się na południe, obejmując oficjalnie (aczkolwiek czysto teoretycznie) w posiadanie królowej angielskiej odkrytą przez siebie Kalifornię (jako Nowy Albion).

Po naprawach statku, Drake wyruszył na zachód przez Pacyfik, dopływając po kilku miesiącach do Moluków. Płynąc dalej na zachód, robiąc przystanki po drodze, następnie opływając Afrykę, dotarł z powrotem do Anglii we wrześniu 1580, przywożąc ze sobą ładunek przypraw korzennych i hiszpańskie skarby. Wyprawa okazała się olbrzymim sukcesem finansowym.

W 1581 został podniesiony przez królową Elżbietę do godności szlachcica (w uznaniu jego zasług, nie stało się to na dworze królowej, a na pokładzie jego statku "Golden Hind"), został również admirałem. Zdobył wielki majątek, przysparzając równie wielkich dochodów Koronie. Początkowo krewni, arystokracja, oraz sama królowa potajemnie finansowali wyprawy Drake'a i jemu podobnych, czerpiąc z nich nielegalne i niemałe zyski. Z czasem na swą działalność piracką Francis Drake dostał licencję królowej stając się korsarzem, a w swoich dalekich morskich podróżach oprócz grabieży wypełniał również w imieniu Korony misje dyplomatyczne.

W 1586 roku przywiózł z wysp Morza Karaibskiego do Anglii pierwszy ładunek tytoniu.

Był równie dobry w samotnych wyprawach pirackich, jak i w dowodzeniu wielkimi flotami inwazyjnymi z dobrze prowadzonymi operacjami wojsk lądowych. Zawierał doraźne sojusze w wyprawach łupieżczych zarówno z kapitanami statków innych bander, jak i z partyzantką murzyńską w Ameryce Łacińskiej. W 1581 roku zdobył San Domingo.

W roku 1587 otrzymał od królowej Elżbiety I zadanie przeciwstawienia się flocie hiszpańskiej stacjonującej w Kadyksie. Flota angielska liczyła 6 okrętów wojennych oraz 17 uzbrojonych statków handlowych i 2000 ludzi. Dnia 19 kwietnia Anglicy dotarli do Kadyksu, w którego porcie zewnętrznym znajdowało się 60 okrętów wojennych oraz 10 galer bojowych. Po wymianie salw artyleryjskich, Hiszpanie wycofali się, pozostawiając okręty na łaskę Anglików, którzy zawładnęli całym znajdującym się na nich ładunkiem a następnie spalili hiszpańskie jednostki. Następnego dnia Anglicy wpłynęli do portu wewnętrznego, gdzie spalili okręt admiralski, statki handlowe oraz 5 galeonów. Po 36 godzinach walk Anglicy odpłynęli.

W 1588 jako wiceadmirał floty angielskiej (pod rozkazami lorda Charlesa Howarda of Effingham), wziął udział w rozgromieniu na Kanale La Manche Wielkiej Armady – floty inwazyjnej hiszpańskiego króla Filipa. Napadał także na porty w Hiszpanii, Portugalii i na Azorach – jednak z czasem popadł w niełaskę królowej oskarżany o zbytnie sprzyjanie prywatnym interesom podczas oficjalnych działań floty Korony – pomimo że nieraz był głównodowodzącym tych sił.



Jego ostatnie wyprawy wojenno-rabunkowe do Hiszpanii i na Karaiby na czele połączonych flot Królowej i inwestorów prywatnych zakończyły się klęskami. Zmarł na morzu na dyzenterię 28 stycznia 1596 roku, w czasie kolejnej wyprawy pirackiej do Indii Zachodnich, złożony postępującą chorobą, febrą i załamany brakiem powodzenia w ostatnich wyprawach. Jego ciało wrzucono w ołowianej trumnie do Morza Karaibskiego. Umarł jednak jako człowiek bardzo bogaty, szanowany i otoczony wręcz legendarnym podziwem zarówno wśród swoich jak i przeciwników. Był największym żeglarzem swoich czasów. Jego imieniem została nazwana cieśnina między Ameryką Południową i Antarktydą – Cieśnina Drake'a.

John Cummins - "Francis Drake" (PIW, 2000)
wg zasobów Wikipedii
_________________
Tryton




 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Template Chronicles v 0.2 modified by Nasedo

| | Darmowe fora | Reklama
Strona portalu