SHIPMAN Strona Główna SHIPMAN
FORUM MODELARSTWA SZKUTNICZEGO

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  AlbumAlbum

Poprzedni temat :: Następny temat
Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay
Autor Wiadomość
Karrex
Admirał Wszechflot i Mórz


Posty: 5606
Skąd: Gdynia
Wysłany: 2014-12-19, 23:59   Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay

Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay

Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay (de Villette-Murçai, Villette-Mursai, Villette-Murcé), baron de Mauzé, urodził się w Normandii, na zamku de Mursay, w 1632 (chociaż podaje się też datę 1627). Był wnukiem słynnego Agryppy d’Aubigné, a przez to kuzynem morganatycznej małżonki Ludwika XIV, pani de Maintenon. Ojciec Filipa, Benjamin de Valois (później rodzina zaczęła się podpisywać Le Valois, zamiast de Valois), markiz de Villette oraz matka, Luiza Artemizja d’Aubigné, wychowali syna w wierze kalwińskiej; ich zamek był jedną z ostoi hugenotów. Jak to było podówczas w modzie, Philippe de Valois służył w armii. Ożenił się 31.07.1662 z Marią-Anną-Hipolitą de Châteauneuf, mieli dwóch synów i dwie córki (ostatnia urodziła się w 1673). Był kapitanem regimentu piechoty, ale w 1668 wycofał się z aktywnego życia. Ostatecznie wybrał karierę w marynarce i 12.03.1672 dostał od razu stopień komandora („kapitana liniowca”). Walczył w bitwie pod Solebay 7.06.1672 jako zastępca dowódcy 56/60-działowca Fort. W 1674 został kapitanem 52/58-działowca Apollon i odbył rejs po Morzu Śródziemnym. Dowodząc 56/60-działowcem Assuré brał udział w drugiej bitwie pod Stromboli (8.01.1676; zwanej też starciem pod Alicudi), w bitwie pod Agostą/Augustą (22.04.1676) oraz w Palermo (2.06.1676). Jakoby w roli dowódcy 70/80-działowca Henry uczestniczył w drugiej wyprawie d’Estréesa, uwieńczonej 12.12.1677 zdobyciem Tobago oraz rozbiciem większości floty o skały u wysp Aves 11.05.1678. W 1680 był kapitanem 40-działowca Les Jeux w Indiach Zachodnich.

Wrócił do Francji w marcu 1681. Dowiedział się ku swojej wściekłości, że tymczasem pani de Maintenon skłoniła jego dzieci do przejścia na katolicyzm. Dowodził 60/68-działowcem Excellent należącym do eskadry Duquesne’a podczas bombardowania Algieru w czerwcu-lipcu 1683. Kiedy (między innymi pod wpływem wszechmocnej pani de Maintenon, która przemieniła starzejącego się króla z satyra w zapiekłego dewota) Ludwik XIV odwołał 18.10.1685 Edykt Nantejski (co stanowiło kulminację procesu prześladowań hugenotów), naciskany przez zwierzchników Philippe de Valois, markiz de Villette-Mursay, porzucił swoją wiarę i przeszedł 20.12.1685 na katolicyzm. Dało mu to natychmiast, 2.01.1686, stopień szefa eskadry. W eskadrze Tourville’a był kapitanem 64-działowca Bourbon i 70/68-działowca Éclatant. Otrzymał 1.11.1689 awans na generała-porucznika. W 1689 dowodził eskadrą we flocie tulońskiej adm. Tourville’a, która na rozkaz ministra Seignelaya wyszła z portu 9.06 i po różnych perypetiach (szerzej o nich w znakomitej książce Piotra Olendra „Wojna Francji z Ligą Augsburską 1688-1697. Działania na morzu”) dotarła do Brestu 30.07. Odegrał bardzo ważną rolę w bitwie pod Béveziers (Beachy Head) 10.07.1690, kiedy udało mu się wyprzedzić czołowe jednostki holenderskie i po zwrocie zmusić je do walki z obu burt. Jego okrętem flagowym był wtedy 84-działowiec Conquérant, wchodzący w skład straży przedniej (wiceadm. de Château-Renault) floty adm. Tourville’a.

Villette-Mursay uczestniczył też w żałosnym desancie na Teignemouth (sierpień 1690). Brał udział w rejsie floty Tourville’a, która wyszła z Brestu 22.06.1691 i po krążeniu w okolicach podejścia do kanału La Manche i na Atlantyku, wróciła do Brestu 14.09.1691. W 1692 dowodził 6 liniowcami z Rochefort i dołączył do sił głównych Tourville’a koło Plymouth 25.05. Wyróżnił się w bitwie pod Barfleur 29.05.1692, gdzie dowodził dywizjonem (6 liniowców) w centrum (16 liniowców) francuskiej floty (adm. Tourville’a) z pokładu 96-działowca Ambitieux, od kwietnia 1692 zaliczanego do eskadry z Rochefort. Zaatakował słynny angielski okręt Royal Sovereign. Pokiereszowany, skupił ogień swojego flagowca na 50-działowym Centurion, powodując na nim rozległe szkody. Pod koniec dnia podpowiedział głównodowodzącemu, by rzucić kotwice i pozwolić przypływowi na odsunięcie floty angielsko-holenderskiej. Po bitwie znalazł się z dużą grupą liniowców (15 jednostek) wysunięty najbardziej na północny zachód. Natychmiast po rozpoczęciu się przypływu, jeszcze przed świtem, nakazał żaglowcom pozostającym w jego zasięgu podnieść kotwice i w ten sposób pozbył się przeważających liczebnie przeciwników. Po dołączeniu okrętów d’Amfreville’a i Tourville’a (ten ostatni przeszedł na Ambitieux i przejął ponownie naczelne dowództwo), 21 mniejszych francuskich żaglowców dotarło do Saint Malo – ale nie było wśród nich liniowca Ambitieux, który został spalony przez Anglików 3/4 czerwca w La Hougue. Piotr Olender sugeruje, że markiz de Villette-Mursay dowodził tym zespołem liniowców odesłanych do Saint Malo, jednak najpewniej się pomylił. Philip Aubrey („The Defeat of James Stuart’s Armada 1692”) twierdzi, że markiz towarzyszył Tourville’owi do La Hougue, posłował do króla Jakuba (przebywającego wówczas w forcie St. Vaast) i aktywnie uczestniczył w przygotowaniach do samospalenia francuskich liniowców w La Hougue. Podobnego zdania jest Paweł Wieczorkiewicz. Obaj też uważają, że okrętami wycofanymi do Saint Malo dowodził szef eskadry Pennetier.

De Villette-Mursay brał udział w rozgromieniu angielsko-holenderskiego konwoju smyrneńskiego koło Lagos w czerwcu 1693. Owdowiały, poślubił 3.04.1695 Marie-Claire Des Champs de Marcilly (de Marsillly) – nie mieli dzieci. Został 1.04.1697 komandorem Orderu Św. Ludwika. W bitwie pod Vélez-Malagą 24.08.1704 dowodził z pokładu 90/94-działowca Fier francuską strażą przednią i próbował powtórzyć manewr z bitwy pod Béveziers, co się mu jednak nie udało wobec czujności adm. Shovella. Po bitwie był jednym z tych, którzy odradzali wznowienie walki (wg Pawła Wieczorkiewicza) albo bezskutecznie usiłowali namówić hrabiego Tuluzy na jej kontynuowanie (wg notorycznie kłamiącego francuskiego historyka Taillemitte’a). Zmarł w Paryżu 25.12.1707. Jego pamiętniki, które opublikowano we Francji dopiero w 1844, stanowią najważniejsze francuskie źródło odnoszące się do bitwy pod Barfleur.

Krzysztof Gerlach
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Template Chronicles v 0.2 modified by Nasedo

| | Darmowe fora | Reklama
Strona portalu